سبد خرید خالی است.
بسیاری مهم ترین عامل استقلال بنگلادش را از پاکستان غربی (آن زمان پاکستان به دو بخش شرقی و غربی تقسیم می‌شد) مسئله زبان مادری می‌دانند، وقتی۶۰ درصد مردم منطقه پاکستان شرقی (بنگلادش امروزی)، به زبان بنگالی صحبت میکردند، دولت پاکستان غربی که خود به تازگی از هند استقلال یافته بود زبان اردو را زبان رسمی هر دو منطقه اعلام کرد، این تصمیم با خشم و مقاومت گسترده مردم روبه رو شد و با دخالت وحشیانه پلیس پاکستان به خشونت کشیده شد، در نهایت با اعتصابات سراسری و مقاومت مردم این تصمیم لغو گردید و چندی بعد مردم بنگلادش که به زبان بنگالی صحبت میکردند کشوری مستقل را تأسیس نمودند.
این روایت کوتاه اهمیت زبان مادری را برای مردم جهان نشان می‌دهد، زبان مادری زبانی است باستانی که با گردش قرون و اعصار در دل و زبان یک ملت ریشه می‌کند. لطفا آلبوم تصویری را ورق بزنید و چند نکته در خصوص اهمیت زبان مادری بخوانید.
زبان مادری آن زبانی است که انسان ها در بدو تولد آن را می‌شنوند و آهسته آهسته با آن زبان سخن می‌گویند.
رومن گاری در کتاب خداحافظ گاری کوپر می‌گوید ((کاش انسان ها زبان یکدیگر را نمی‌فهمیدند، آنوقت راحت تر منظور خود را بیان نموده و فهم میکردند، چون مجبور می‌شدند به گفتار طرف مقابل با دقت بیشتری گوش بدهند.))
مفهوم این جمله در اهمیت زبان مادری این است که زبان یا گویش مختص به یک ناحیه مشخص را اگرچه فهم نکنیم اما به آن با دقت گوش می‌دهیم چون تمایل به فهمیدنش داریم، وقتی به چیزی با دقت گوش فرا دهیم آن را زیباتر و عمیق‌تر فرا می‌گیریم. اینکه زبان مادری یک ناحیه را نمی‌فهمیم و به راحتی راجع به زیبا بودن یا نبودن آن قضاوت می‌کنیم از بین بردن شناسنامه و اصالت یک ملت را آغاز کرده‌ایم.
زبان به تنهایی شامل واژه‌ها و عبارات و دستور زبان نیست. زبان مادری شامل مجموعه‌ای از آداب و رسوم، تاریخ، رقص، لالایی و به طور کلی شامل جغرافیای یک ناحیه است. پس اگر زبان مادری حفظ نشود، اگر به آن دقت و توجه کافی نشود میراث بزرگی را از دست می‌دهیم و برای آیندگان چیزی به جز خاطره ای محو و خاک خورده باقی نمی‌ماند.
با یک بررسی کلی در جامعه خودمان، ایران، متوجه خواهیم شد که بسیاری از مردم در نواحی مختلف کشور وقتی به شهرهای بزرگ مثل تهران می‌آیند، از برقراری درست ارتباط کلامی عاجز می‌شوند، زیرا ترس آن دارند که لهجه و زبان بومی آنها را که در دل مرزهای کشور ما شکل و نمو پیدا کرده مورد تمسخر قرار بگیرد.
همین مسئله به ظاهر کوچک سبب ایزوله شدن فرهنگ ها و زبانها می‌گردد و ما مردمان برای یکدیگر ناشناخته می‌مانیم و در هزارتوی بوم پرستی خود، در جزیره ناشناخته‌ای که خودمان خلق کرده‌ایم، گم می‌شویم.
یادمان باشد فراموشی زبان یعنی فراموشی تاریخ.
سال ۲۰۱۹ توسط سازمان ملل سال زبانهای مادری نامیده شد، اهمیت این نامگذاری در دورانی که جنگ های فرقه ای و قبیله ای، همچنین شعارهای پوسیده ای که علیه دیگر مردمان و دیگر زبان ها سر داده میشود قابل تأمل است.
با شناخت دقیق تر زبان مادری خود و سایر ملت ها و احترام به آن قدم های بزرگی به سمت صلح و نوع دوستی به خصوص خاور میانه می‌توان برداشت، شاید که از این رهگذر دردی از بیشمار زخم‌های خاورمیانه درمان شود.
به گزارش سازمان ملل متحد، 50 درصد از 7 هزار زبان زنده دنیا با خطر فراموشی مواجه هستند. این مسئله زمانی بغرنج میشود که بدانیم درصد بسیار ناچیزی از زبانهای بومی جایگاه رسمی خود را پیدا کرده و به سیستم آموزش راه پیدا کرده‌اند.
بر اساس اطلس زبانهای در معرض خطر جهان، در ایران ۲۵ زبان در خطر نابودی و دو زبان نابود شده وجود دارد.
