قصه های قدیمی، بومی، محلی، روستایی و عروسکها​

قصه‌گوهای سرزمین‌های غربی، همان مردم کوهساران بلند و دشت‌های پهناور، می‌گویند که شاپورخواست شهر قشنگی بود با دژی محکم و دیوارهایی به بلندای افلاک که نه مردم شهرهای دیگر می‌توانستند به جنگش بروند و فتحش کنند و نه دیوها و غول‌های صحراها و دره‌های تاریک که از ته غارهایشان روشنی چراغ‌های مردم شهر شاپور را می‌دیدند و حسرت گنج‌هایش را می‌خوردند.

موی سارای، دختر قشنگ اهل دشت‌های مغان طلایی‌رنگ بود، درست مثل ماهی که در شب بدرخشد و دشت را به نور زیبایش روشن کند.

آب‌وهوای مازندران آدم غریبه را شاعر می‌کند چه برسد به کسی که یک‌عمر چشمش به آن‌همه جنگل و آن کوه‌های بلند و آن دریای آبی قشنگ باشد.

سَدو دختر زیبای بلوچ عادت داشت وقت سوزن‌دوزی، برای پرنده‌های مهاجری که بالای کپر می‌نشستند آوازی زیبا بخواند.
صدای این دختر به‌قدری قشنگ بود که پرندگان زیادی برای شنیدن آوازش از راه‌های دور می‌آمدند.

https://roostatish.ir/wp-content/uploads/2020/07/mina-palang-ghese-final.mp4 مینا را می‌گویند وِرگ چشم بود، یعنی گرگ چشم، دختری یتیم و که با چشمانی سرخ و عجیب در روستای کندلوس به دنیا آمده

قصه هانی و شیخ مرید را خیلی از مادران بلوچ در گهواره گفته‌اند.
می‌گویند هانی را دخترمَندو را به‌رسم اهالی بلوچستان برای شیخ مرید ناف‌بر کرده بودند، عشقی که بعدازآن آمد البته ربطی به خواست  مندو فرماندار ایالت کلات و شیخ مبارک پدر پسر جوان نداشت.

روزی روزگاری در سرزمینی سرسبز و دور دوتا خواهر زندگی می‌کردند به نام زین و سِتی .
این دوخواهران میر جوان بوتان بودند وهمه عمر هم در ناز و نعمت زندگی می‌کردند و هیچ‌وقت هم خیال نمی‌کردند که چرخ سرنوشت همیشه بر یک پاشنه نمی‌چرخد.

این بار یکی بود یکی نبود ما برمی‌گردد به صد و پانزده سال پیش، به دشت‌های قشنگ قوچان، به سبزی دشت‌ها و سرخی دامن‌های دخترکان کُرمانج و بانه‌ای که مردم ایل باشکانلو در آن چادر زده بودند و گله‌هایشان را برای چرا به صحراها می‌بردند.

می‌گویند سیامند مثل شبی آرام و تاریک بود، سبزه و چشم‌سیاه و خاموش و البته خیلی خیلی عاشق.

پدربزرگم صدسال پیش از مرگامرگی نجات پیداکرده بود، خودش می‌گفت در بغل مرگ خوابیده بود، همه خانواده مرده بودند و بچه کوچک را دزدی که رفته بود خانه‌شان را غارت کند زیر بغل زده بود و به مسجد برده بود.