قصه های بومی، محلی، روستایی و عروسکها

  یکی بود و یکی نبود. تو روستایی از روستاهای استان کرمان مردم مهربانی در دل گرم کویر زندگی می کردند. در این روستای قشنگ

همه‌جا هلهله و خنده و شادی بود و صدای زنگوله گردن شترها که برای بردن عروس قشنگ دوستین صف شده بودن.
همین هم بود که کسی صدای پای اسب یاغی‌ها رو که به سمت روستا می‌رفتن، نشیند.

توی شهر کرمون یه حاکمی بود که پسر نداشت اما سه تا دختر داشت. حاکم چیزی از عقل دخترش نمی دونست و بعدم می ترسید که چون پسرنداره، یه روز مجبور بشه تختش رو بده به یه غریبه.

بوسلمه را می گفتند فقط در شب می آید این قدر که از نور و روشنی بیزار است ،می گفتند دل ندارد خوشحالی آدم را ببیند و فقط برای کشتن و بردن می رسد،گرچه شبیه آدمیزاد است اما دندانش مثل دندان کولی است و چشمش یک سر سیاه و دستش یک سرچنگال و اگر بگیردت می کشدت و می بردت زیر آب و رحم نمی کند .

مهتاب که روی کوهه‌ای شمالی قوچان می‌افتاد ،نور سفید و قشنگ که مثل پارچه ابریشم روی دشت پهن می‌شد ،مردم کرمانج می‌گفتند ماه دارد با پری‌جان رقابت می‌کند .

قصه عاشقانه امیر و گوهر امیر کشاورزی جوان بود از دشتهای پازوار در نزدیکی بارفروش یا همان بابل که عاشق دختر اربابی به نام گوهر