چرا انسان‌ها مجسمه یا عروسک حیوانات را می‎ساختند؟

در سفالینه‌های پیکره‌ای ایران باستان، برخی از پیکره‌ها شبیه به حیواناتی نظیر گاو، بز کوهی، اسب و… بوده‌اند. دلیل این امر می‌تواند تمایل مردمان قدیم به شکار باشد.

برای این سوال دلایل گوناگونی را می‌توان بیان کرد. بسیاری از پیکره‌های سفالین که از کاوش‌های باستانی کشف شده‌اند، بازتاب باورهای اسطوره‌ای در مورد بعضی از جانوران هستند؛ جانورانی که در گذشته، باورهای گوناگونی پیرامون آنها وجود داشته است. به خصوص مجسمه حیوانات شاخ‌دار که گویای افسانه‌ها و نمادهای اساطیری قدیم است. در استان لرستان، بز، حیوان ماه بود و گاهی نیز از او به عنوان فرشته‌ی باران یاد می‌شد. ایرانیان باستان معتقد بودند که ارتباطی میان ماه، باران و خورشید با خشکی و گرما وجود دارد؛ آنها می‌گفتند که شاخ‌های خمیده بز کوهی نشانی از هلال ماه است.

بعضی از حیوانات از جهات دیگری مقدس بودند. انسان‌های اولیه نسبت به بعضی از حیوانات اطراف خود احساس قرابت و نزدیکی داشتند. آنها معتقد بودند که اجداد و نیاکان مشترکی با آن حیوان دارند. به همین خاطر، سعی می‌کردند او را حفظ کنند.

گاهی حیوانات به خاطر کاربردهایشان در شکار و کشاورزی برای هنرمندان منبع الهام می‌شدند.